تا جایی که یادمان است از همان زمان مدرسه از بس ما را تهدید های توخالی کرده بودند که اگر فلان کنید و بهمان کنید اخراجتان میکنیم و انضباطتان را کم میکنیم که دم دفتر رفتن شده بود تفریحمان.خودمانیم،هیچوقت هم کسی نگفت فلان برنامه ی فرهنگی را اجرا میکنیم تا فلان مشکل پیش نیاید،همه گفتند فلان تنبیه را درنظر میگیریم برای جلوگیری از از فلان مشکل.وارد دانشگاه شدم خواستم انتخاب واحد کنم،صفحه اول سایت یک تعهد نامه گذاشته بودند چون حوصله خواندنش را نداشتم و میدانستم بدون پذیرش وارد صفحه اصلی نمیشوم قبول کردم؛ولی بعدها برخی بندها را از دوستان شنیدم که بسیار جالب بود.

حالا اینجا یک سوال پیش می آید که ضمانت اجرایی برای این گونه  مصوبات وجود دارد؟یک جواب این است که امضای این موارد تنها برای ایجاد تعهد اخلاقی صاحب امضا گذاشته شده و اصلا قرار نیست کسی به کسی گیر بدهد، و اگر بخواهیم جواب مخالف این را مطرح کنیم یک سری مشکلات پیش می آید که به چند تای آن اشاره میکنیم:

مثلا یکی از ضوابط مربوط به ارتفاع کفش خواهران محترم است که نباید بیش از 5 سانتی متر باشد،بنابر این یک خط کش استاندارد و یک مسئول تمام وقت نیاز داریم.البته این روش مزیت اشتغال زا بودن را به همراه داردکه اگر از آن بگذریم میرسیم به هزینه های مربوط به خرید خط کش و احتمالا بحث های فلسفی و منطقی بر سر مقیاس دقیق خط کش ها.به این هم اشاره کنیم که اگر این تعهدنامه هم مثل تابلوی ممنوعیت استعمال دخانیات-که معمولا تعداد دوستانی که زیر تابلو مشغول دود کردن سیگار میباشند بیشتر از جاهای دیگر است- باشد،دیگر نیازی به این حرف ها نیست همه میدانند کجا جمع شوند.

سوال دیگر این است که اصولا وظیفه ی مدیریت دانشگاه در برابر معضلات فرهنگی دانشگاه چیست؟ یک جواب ممکن است این باشد که هیچی.جواب دیگر این است که خود تشکل های دانشجویی باید این امر را بر عهده بگیرند که در این حالت هم باز همان هیچی است.جواب سوم هم اینکه وظیفه ی حراست است تا با این ایده ها مخالفت کند که در این صورت همان هیچی خیلی بهتر است.مسئله ی دیگر اینکه اصلا به فکر یکسان کردن فضای بیرون و درون دانشگاه نباشید چون سیاست ما در بیرون دانشگاه این است که مردها زمین را نگاه کنند! پس برای داخل دانشگاه هم باید زمین را نگاه کنند که دوباره وظیفه ی مدیریت همان هیچی است.پس میبینیم صورت مسئله پاک شده و باید برویم سراغ حل مسائل دیگر.هرچند ما از اول هم راحت بودیم،ناراحت ها بروند فکری به حال خودشان بکنند.راستی میتوانیم جوایز سنگینی برای معدلA ها در نظر بگیریم تا بچه ها درسشان را خوب بخوانند،یا اینکه زمین دانشگاه را پر کنیم از چاله و دست انداز که همه مجبور شوند زمین را نگاه کنند.....

راه حل که هست مجال رسیدگی نیست.ما هم که در این میان راحت بودیم،ناراحت ها بروند فکری به حال خودشان بکنند.  

  -سعیده یادگار-